Het bordeel van de schaamte - part one

Soms schaam ik me een beetje om mezelf. NEEN VROUW, DOE DAT NIET!

Het lijkt een goedkope bekentenis met moraliserende voetnoot die nonchalant in een vergeethoekje werd geplaatst in één of ander jaren '70 tijdschriftje voor de goede huisvrouw.
Laat ik maar onthullen waarover ik me dan schaam. Ergens middenin mijn persoonlijk lijstje blunders uit de reeks "how low can you go?" zetelt 'doen alsof het net uit is met een slechts half verzonnen vriendje, om niet aan onbekenden toe te geven dat je nog nooit een vriendje voor langer dan twee maand gehad hebt. Op je bijna- tweeënentwintigste.'

Check. (sinds twee uren)

't Is me wat, die misplaatste trots die maakt dat je liever liegt dan toe te geven dat je geen vriendje hebt. En nog erger: er nooit eens eentje serieus gehad hebt. Er eigenlijk best wel veel wilt. Doch steeds de verkeerde krijgt. Steeds de moeilijkste uitzoekt. Steeds op de verkeerde valt. Er nooit eentje naar je zin vindt.

En om het recept voor het kruidje-roer-me-nietpotje van vandaag compleet te maken: voeg hier nog eens aan toe dat je op je tweeëntwintigste al minstens tonnen liefde over je heen gekregen moet hebben om een beetje sociaal aanzien te krijgen. (Zo fout). Meng alle ingrediënten tot een coherent geheel. Laat zachtjes sudderen op een laag liefdespitje en maak dat het boeltje niet overkookt.

Daarom doe ik er aan mee. Aan dat verkeerd denken. En dat komt deels omdat je als resultaat der leugen niets liever wilt zien dan het geknik van anderen.
Geknik dat betekent 'ik zou het dan ook hoegenaamd niet verstaan hebben als jíj nog géén vriendje gehad zou hebben'. (klemtonen naar keuze jongens).

En daarom doen we dat meneer.

Om valselijk te denken dat er honderden mannen zijn, die in line-dance en met hoge hoed en wandelstok in de hand voorbij je gekruiste knieën paraderen en jij maar te kiezen heb uit die niet-aflatende stroom aanbidders. Neemt mijne hand en kust erop.

Om valselijk te denken dat jij toch uiteindelijk het langste touwtje in je handen hebt. (ik kies, ik kies! Hey, ik zei toch dat ík kies (want niemand kiest mij).)

Maar vooral;
Om die innerlijke Japie Krekel niet te horen en te negeren, die je dan wel geen lange neus bezorgt bij iedere leugen, maar die steeds vaker een stukje zelfvertrouwen wegknaagt als je 't nog eens herhaalt. En boos bent op dat hele verkeerdelijke denken dat je wel verkeerdelijk denken noemt maar waarvan je stiekem toch denkt dat het toch wel helemaal niet verkeerd denken is als er al zovelen zogezegd verkeerd gedacht hebben. (bent u nog mee?)

Ik ben niet lelijk. Ik ben niet dom (och, i wish i could be that - domme mensen voor fun in het leven - en om niet na te denken - en om gelukkig te zijn van minuut tot minuut en niet vooruit te denken - gewoon dom zijn - en niets meer hoeven zijn dan dat). Ik ben lief. En romantisch. En goedlachs. En enthousiast. En joviaal, sociaal. Ik ben ijverig. Ik twijfel maar he, iedereen twijfelt.

Maar steeds iets te kort. Steeds heb ik iets te kort. Of heb ik iets te veel?
Patrick Süskind beschreef dat zijn Grenouille geen lijfgeur had en mensen hem daarom nooit opmerkten. Iets zo ontastbaar maar toch zo aanwezig als een geur - zo denk ik gaarne metaforisch over mijzelve. Dat ik een air heb, een vleugje eigen parfum, die mannen fascineert maar ook nooit meer dan dat. Mijn air die maakt dat iedereen mij graag ziet maar nooit liefheeft.

(Ik ben zo bang dat niemand mij ooit lief gaat hebben.)