In het lage strijklicht van de ondergaande zon kwam hij nog eenmaal de dag groeten alvorens die plaats zou maken voor het donkere van een frisse septembernacht. Op zijn hoofd stond een pet met reclame voor Smetje en zoon. Met twee vingers plukte hij onkruid van tussen de geraniums die in plastieken bloembakken op de schouders van zijn tuinhuisje stonden. Hij leek wel een beetje verdikt. Hij liep wat kromgebogen. En traag. Een teug lucht werd binnengesnoven, waarna hij wat meer wegdook in zijn kraag en de achterdeur weer binnenliep.
Fiere Antoine,
drinkebroer eerste klas maar met een hart van goud.
Weelderige lange haren maakten plaats voor een kale schedel.
Zijn sigaret werd verbannen van tussen lip en vingers (niet uit het hoofd).
In dat licht zag ik enkel zijn pet, zo onnatuurlijk op zijn hoofd geplant. En vierkante centimeters kale schedel.
Het beangstigde me een beetje toen ik besefte dat kankergif die knik in zijn rug kon teweegbrengen,
het uitvallen van zijn lange manen.
De rilling bij het vallen van de avond.
1 comment:
Mooie tekst. Jammergenoeg wordt ik momenteel met zo'n situatie geconfronteerd.
Post a Comment