Ik zie je - Ik jou ook - Heel graag zelf.

Mood: windstil en onweer buiten

In elke nieuwe stad, verwelkten er bloemen en kwamen er tot leven. B. was zo'n binnenste dat zich right there voor me openvouwde. En ik me voor de eerste keer ook voor een Jongen. Met hoofdletter. Zo onbekend als de grootte van het heelal. Zou hij het zelf nog weten?

Een leugen. Hij mijn eerste grote liefde (ook al zei ik tegen hem dat ik niet verliefd was op hem). En daarna ook mijn eerste grote teleurstelling (omdat hij dat ook niet was op mij). Samen leven, en veel be-leven (perfect toch, die zelfde golflengte? Die ongedwongenheid..) . Ik wou níets meer (of dierf ik niet?), en ik was er zéker van (helemaal niet). Hij dan ook maar. Ik wist wel beter, hij niet.

Ik weet het nog altijd. Binnen enkele weken staat mijn kamer verlaten, en verlaat ik met mijn homie-voor-n-paar jaar ook al mijn herinneringen, haastig ontdaan van de sluiers die erover hingen. Over mij. Over ons. Ons geheim. Over mijn en zijn blos op de wangen als de dag buiten aanbrak.

Zou hij't nog weten? Die winter stonden er ijsbloemen op mijn raam (en als ik er op blaas, staat daar nog steeds onuitgewist zijn naam). Je zong heel gekke liedjes van toen we nog klein waren, kuste me toen ik naast je ging zitten en je liet me niet meer los. En je trok me je bank op... Een allereerste keer. Je nagel slingerde zich een weg op mijn rug.

Vanaf dát moment, exact toen veranderde het. Je werd mijn B., mijn bezit. Maar nog steeds, geen erg, niets gebeurd. Jij en ik slechts sporadisch een luchtbel. Want zo wouden we het. Jij kreeg schrik want je merkte het. Ik was weerom de enige die het niet doorhad. Want zo, was het perfect wat ik wou. Niets en toch veel. Begeerte, lust. En verwarring.

Zo kon het toch niet meer zijn? Dat mocht alleen als je verliefd was. Alleen dan. Hoe kon ik dat nu doen zonder niet verliefd te zijn? Schrik. Van mezelf. Ik wist het.

Ik keek maar.. naar al die feeërieke en schier eindeloze aantrekkingskracht. Wachtend alvorens ik uit zou barsten. Of mijn liefde. Maar dat mocht jij niet zien.

Ik was te hoog in de lucht. En het barstte uit, dat onweer. Ik als een pluimpje naar beneden gekegeld, door de zwaarte van al dat water over me heen. Jij als een machtige onbeweegbare boom. Jij bleef staan, want jij had wortels en ik niet.

Alles (en ook jij) is ver en dichtbij als het onweert.

En nu kom je terug uit een jaar stilzwijgendverwegzijn. En je wil mij zien. Ik jou ook. Heel graag zelf.