springen met die kont

Mood: licht bewolkt met kans op zon

Ik ben er (reeds) overheen. Denk ik. Ik slaagde er in om altijd hij mijn hersenen binnenpopte, er hem daar met een wegschietbeweging van duim en middenvinger buiten te houden. Buiten mijn hoofd, buiten mijn lichaamscellen. En het is nog niet eens zo moeilijk, want zo diep zat het niet (nu de intensiteit van het gevoel langzaam met het uitdoven der dag verdwijnt verdwijnt ook hij, om af en toe heel stiekem met zijn handje te komen wuiven in mijn dromen). Ik ga hem verbannen, weg uit mijn leven. Hij is't niet waard, tot die conclusie kwam ik gisteren. En ze deed nog niet eens zo zeer. Ik kan genoeg mannen krijgen als ik dat wil (hoewel de kwaliteit daarvan nooit hem evenaart, denk ik nu. Maar dan denk ik ook algauw weer: "maar zeker en vast zal er hem ooit wel iémand evenaren, want zo goed, tja, dat was hij toch niet?!" ....

Aldus, waar haalt hij het vandaan om mij zo down over mezelf te doen voelen? Ik heb vrienden die mij benijdden omwille van iets dat zij niet hebben en ik wèl (dat ik hen benijd om wat zij dan weer wèl hebben, zijnde een lief dat hen begeert, dat wil ik hen niet toegeven). Maar ik ben jong en mooi en ik glans en geef licht voor diegene rond mij en ik ben een rots en steeds opgewekt en vlieg dartel spring, dat alles normaalgezien, dus whazzup little jij? Laat u niet kisten.

Boosheid is het dus niet meer. Eerder een je m'en fou. Nog een beetje en ik durf zelf zeggen dat hij mijn koude kleren niet meer raakt. Foert joe, fack joe, weg met jou en leve ik, ik op het hoogste schavot. Want ik ben belangrijk (of zo zou het moeten zijn), en jij niet (meer)!