gij daar!

Mood: grijs bewolkt en kans op onweer.

Ik. ben. kwaad. Of nee. Ik ben teleurgesteld. Waarom laat je niets weten?
Ook ik had het anders verwacht.
Jij en ik en blote voeten, blauwe lucht, klaterende lachwatervallen, een stralende zon en fantastische vlinders in de buik.
Och
En weet je, ik verwachtte ook: een aanraking, een compliment, een interesseblik in je ogen.
Waarom kreeg ik dat niet?
Waarom kon je niet geven wat ik je wel gaf.

Jij wou dat rozerig gevoel ook, dat kan niet anders,
waarom liet je me anders vorige week zo op wolkjes leven?
Omdat ook jij, mijn beste, veel verwachtte van vrijdag. Van elkaar zien. En graag proberen zien. Van spanningen en grotere ballonnen en geen stukgeprikte dromen en verwachtingen. Maar dat kan niet anders. Hoge verwachtingen hier en hoge verwachtingen daar, wat komt moet al extreem onverwacht zijn om aan dat ‘hoge’ te tippen.

Zo was het niet dus.
Het kon anders.
Maar vond je er dan helemaal niets leuk aan?
Ik voel me geraakt in mijn trots. In mijn vrouwzijn. In mijn zijn tout court, als individu, als zelfvertrouwend persoon. Gekwetst door jou en je achterlijke stilzwijgen en negeren.
En ik wil je zo graag sukkel sul loser en lul noemen, en dat doe ik ook, want dat ben je allemaal (en toch ook niet, dat weet ik heus wel).

En ik vond het wel leuk. Denk ik dan. Niet leuk van dat niet vlotten maar wel leuk van naar je kijken. Maar de spanning ontbrak. Niettegenstaande jij precies niet goed wist wat gezegd en gedaan, en ik ook niet. En ik meer verwacht had (maar wat dan?). Jij was lief en bezorgd, ik was moe en een beetje gespannen. Maar ik onthou vooral: jij was lief en bezorgd.
En je stond daar zo mooi te wezen.

Jij was N. die ik nog niet goed kende maar die me zo gefascineerd had.
Met wiens naam voor ogen ik ging slapen en opstond.
Voor wie ik mijn nachtrust verstoren liet wegens schrikken en wachten op gsmgepiep.

Ik wou toen een goede indruk maken, jij wou dat ook.
Ik wou dat het direct een ‘k wil samen met hem onder een fleecen dekentje kruipen’was.
Ik dacht misschien ‘dan is het toch niet dat’, maar wou niets zeggen en enkel voelen. En allebei met hoge verwachtingen naar elkaar toe, dan kan die roze wattige wolk niet anders dan uiteenvallen, toch (of maak ik mezelf weer blaasjes wijs?).

Ik twijfelde, dacht en twijfelde dacht en wist niet, wist helemaal niet waarheen en wat goed was te denken.
Maar ik stuurde je’n bericht. Waarmee ik, sukkel, dus eigenlijk zeggen wou dat niettegenstaande ik niet weet wat jij voelt en eigenlijk dat ook niet weet van mezelf, ik je nog eens zien wil, nog eens proberen, nog eens zien en dan beslissen. Niet rationeel, gewoon het buikgevoel.

Jij zweeg. Ofnee, jij negeert.
Weet je eigenlijk wel wat je daarmee doet?
Dat, in a woman’s eye, staat gelijk aan ontkennen en niet willen zien dat ik ook wel iets ben, dat ook ik wel leuk ben, dat de bubbel van liefde en vlinders waarin wij vorige week nog zaten opengespat was maar ondanks alles kan je me toch nog gewoon leuk vinden. Of ‘vrienden’ blijven. Waarom wil je gewoon niets, helemaal niets meer met mij te maken hebben. Waarom stuur je niets weer? Wil je echt dat ik me in de put ga voelen? Wat wil je er in godsnaam mee bereiken?

TREK UW SMOEL DAN TOCH OPEN!