Zowiezo

Mood: grauw

Een deur slaat met een klap dicht en twee seconden lang trillen de dakpannen na. Een verschrikte vogel stormt de trap op. En dan volgt de stilte. Zinderend. Vibrerend. Zoals de lucht voor een regenbui. Te veel schadelijke ozon. Zoals de donker-dreigende grauwte voor een storm. Afwachtend tot het barst. De rook van een occasioneel sigaretje dringt mijn hersenpan binnen en weekt er al het vuil los. Vuil van jaren. Het wordt eens tijd grote kuis te houden en andere oorden op te zoeken om dat weer allemaal aan te kweken.

Mijn oren tuiten na van al die ingehouden verwijten. Ze hingen in de lucht en ik kon ze plukken. En tegelijk kon ik er niet bij. Ik wikkel mijn blauwe jurk rond mijn benen en staar door het raam. Met één arm mijn schouder vastgrijpend, de ander doelloos. Moedeloos. Hopeloos. Alles is loos. Is alles dan van vooraf gedetermineerd? Leven we ons leven zonder iets te veranderen en zonder dat het verandert kán worden. Kan er zowiezo wel iets veranderen?

Ik weet wel beter (of meen het steeds te weten). Dat is je jeugd, kind. Val eens met je neus op de grond alsjeblief, je vliegt weer te hoog. Verleer eens al dat vliegen, kind.

Steeds weer dezelfde teleurstelling. Die begint te groeien bij je ouders die het iedere keer weer een beetje, zachtjes, langzaam, door je poriën laten dringen tot in je allerdiepste binnenste. Of het vandeneersten keer over je heen braken. Ze bedoelen het niet zo, zegt men. Het is dat je eens zou gaan denken. Jij fladdert teveel op de dreigende bassen van waarschuwingen en goede raad. En geheel disharmonieus stop je daar dan ook maar weer mee.

Waarom slagen we er nooit in om onze denkkaders te overstijgen? Of die van je huistuinkeukentje? Waarom niet eens driekwart omdraaien en je leven meer in de richting van je neus te volgen? Omdat het zo'n moeite kost. Omdat de twijfel steeds knaagt. Omdat onze omgeving ons dan bestempeld als liever lui dan moe, liever prutsend dan werkend, liever ziet dat je het platgetreden paadje blijven volgen dan een nieuw aanleggen. Omdat ze zeggen dat je dat toch niet kan. Want jíj bent zo niet.

En daar staakt het. Betoging. Protest.

Zie je me staan? Bij die muur? Met mijn neus dáártegen? Ik stond er al zeer vaak...