En de haag is al reeds geschoren

Mister Sandman rijdt voorbij mijn openstaande raam en probeert ijsco's te verkopen aan de kinderen die al lang uit onze straat verdwenen zijn. De krant wordt ingekeken, doping, en een (ver)dronken man die uit onze Leie opgevist werd.
De zon zich voor op een prachtige zonsondergang. In afwachting daarvan speelt ze voetje van de grond (bennie pot) met schaapjes van wolken.
De schaduw van ons huis wordt als een stukje nacht geprojecteerd op het scherm van groenig gras beneden mij.
Ik zucht maar wat achter mijn scherm, het hout van mijn bureau heeft onder mijn polsen al warm van de ingebouwde ventilator van mijn laptop en mijn stresshitte.
Zonet liet mijn promotor me na 4 maanden wachten (en rondzwervingen doorheen ombudsdiensten en secretariaten) in twee regels weten dat hij onbereikbaar weg in Spanje zit en ik enkele schrijffouten heb, over de inhoud geen woord.
Voor de vierhonderd-en-elfste keer lees ik dezelfde zin, en vind ze opeens allemáál niet goed meer.
Kortrijk lonkte gezellig naar een langvervlogen zus-mama-zus-uitstap. Die uitstap deed ik, uit de auto dan. Geen opgekropte frustraties in mijn nek daar, aub. Doe normaal.
De zee omsluit momenteel de ontblote enkels van vriendin H. en vriendin K. ontdekt waarom liefde rood is. Ik spreek dan maar af met M. vanavond, maar niet van harte want stilletjesaan kweek ik een soort aversie van mensen die duidelijk vooruitgaan in het leven. Hoe egocentrisch.
Gekrabbelde kattenbelletjes op de WC, en postkaartjes met kleurige postzegels en al even kleurige inhoud. Koude koffie die mijn tanden bruin kleurt. Een waterijsje met teveel chocolade aan. Een worm in mijn computer.
Vakantie en vleugjes zomer zinderen rondom mij, het is ik die vandaag eventjes niet meer mee wil zinderen.