Printvriendelijk

Ik druppelde deze morgen, na het opzij schuiven van mijn loodzware grijze gordijnen, het hele bad vol met loeiend heet water. Het brandde een beetje en mijn tenen sprongen als verschrikte vlinders uit de badkuip omhoog. Het raam werd opengezet en een windje vol voorbodes van nakende regendruppels op de velux stroomde de badkamer binnen. Vijf minuten later ging mijn velleke er reeds als een geïrriteerde babypoep uit gaan zien, maar deugd deed het wel... Ik kneep mijn neus toe tussen duim en wijsvinger en liet me onderdompelen en overspoelen door badkuipvol watergeweld. Ik daar zo alleen in mijn blootje met niets anders dan het geluid van mijn kloppend hart dat door de watergolven wel honderd maal versterkt leek. Af en toe dreef een ongecontroleerd zuchtje als een luchtbel naar boven: huistuinkeukenhulp van perfecte harmonie met de elementen. Ik stapte uit bad, trok mijn hipste zomerkleedje uit de kast, schilderde mijn teennagels fel fuschia en besloot mij vanaf nu helemaal niets meer aan te trekken van de zon en de wolken die het vertikken te zomeren, van hetgeen nooit lijkt te vlotten, van die pukkel boven mijn wenkbrauw (fronste ik te veel?).
En misschien,
als ik mij maar sterk en hard genoeg inbeeld dat ik blij en vrolijk ben,
zal ik het op den duur ook zijn.