Banzaaaï

Mood: wervelwinderig

Zo af en toe eens uw oren goed dichtstoppen, met vingers, watten en mutsen erover. En enkel concentreren op wat uw binnenste u zegt. Ingeduffeld in een cocon van rust en stilte. Om uw kloppend hart te horen, dat zo'n lawaai maakt dat het bijna uit je lijf lijkt te springen. Om het geschreeuw langs, rond en boven je een halt toe te roepen. Om niet gekwetst te worden en niets kwetsend terug te zeggen (je weet dat ik het niet meen). Maar geef mij dan toch iets waarmee ik kan beginnen bouwen.

Zoveel lijkt fout te lopen, en nog méér dan dat, zoveel lijkt fout te lopen en je kan er niets aan doen. Meer zelf: je doet niets, je probeert het zelfs niet. Je staat maar, je laat het allemaal maar over je komen en je bent gelaten, strijdkracht al lang dood en begraven. Precies of alles is reeds gedetermineerd, van voor af aan. En je kan niet ontlopen wat er je te wachten staat. Je kan niet anders doen dan doen wat je't beste lijkt. Om achteraf te zien dat wat je het beste leek helemaal niet het beste is. Waarom praten mensen naast elkaar. Waarom horen en zien ze niet wat er te zien en te horen valt? Like dat ge in een bootje op de oceaan zit, helemaal alleen, en ge schreeuwt tegen de wind in die alles maar woelt en waait en draait en keert om mee te nemen naar een land van nergens, waar niemand ooit je woorden hoorde en niemand ze ooit zal horen.

Dat er zovele andere 'beters' bestaan.

And after all.. It doesn't matter what you say. You just can't stay there every yesterday. Like keep on acting out the same, the way we act out... every way to smile. Forget and make-believe we never needed... anymore than this. (Leve The Cure for that)