(12-03-08)
En het is weer eens zover.
Sinds hij zijn armen om mijn schouders sloeg en hij een hele stroom woorden tegen me gezegd heeft, waar ik niets van verstond omdat ik zo moe was en de muziek te hard stond, sinds die gezellige en ook wel een beetje zatte avond waar ik opeens weer lichtjes in mijn onverlichte tunnel begon te zien, sinds ik met spijt in het hart naar huis fietste... sinds dan bleef het bij knikken en eens glimlachen en dat overkomt mij iedere keer weer.
Een naam, een gezicht waar je meer dan anders pakketjes hoop aan begint te kleven, lijkt na van die nachtelijk gewone maar daglicht ondraaglijke gebeurtenissen opeens helemaal anders. Anders als in, niet meer weten hoe te bekijken en bijgevolg ook niet meer hoe te gedragen. Ik voel het, ik merk het, ik zie het - zowel hij en ik doen alsof er niets gebeurd is omdat wat gebeurd is te klein is om nog op terug te komen, maar tegelijkertijd ook te veel betekenis had. En dan lijkt de weg na die eerste brug toch nergens meer toe te leiden.
Net toen ik er mij weer bij neergelegd had, zoals zo vaak weer met de stormwind tollend door mijn hoofd - wat trouwens als enig anti-gif tegen de kolkende gedachten binnenin mij lijkt te fungeren - en ik dacht dat ik het dan maar gewoon moest laten, niet moest oprakelen wat er eigenlijk misschien helemaal niet was. Net dan komt hij naast mij fietsen, zijn stem gesmoord door de tegenwind. En ik helemaal niet weten wat te zeggen..
Het is altijd zo en het zal niet veranderen. Mijn angst voor de kleine beetjes meer.
3 comments:
Mooi.
Het is inderdaad geen afgerond & kant en klaar stukje maar ik lees het graag.
Het is afgeronder en kanter en klaarder dan ik ze meestal schrijf, dus: iel schuun! Maar misschien had deze wel minder te maken met 'de sterkte van de post' dan met de inhoud en vooral met de jongen in kwestie :-)
Allez, denk ik zo dan ;-)
Ik vond het stukje af, als je daar soms aan twijfelde. Het is geweldig. Precies en mooi beschreven waar ik vaak mee zit.
Ik weet niet wie je bent, maar ik heb je blog leren kennen via Sara Soete.
Groeten,
Yannick
Post a Comment