De avond was breekbaar als glas,
haar uren lagen verspreid te hunkeren naar vergetelheid
Het was niet dat het geen perfecte avond was,
De volle maan blonk met een zilvergouden vlies op de baai.
En daar zaten wij dan, met rum in onze handen en in ons hoofd,
met de tenen in het water te zaniken over de valstrikken van de liefde.
Het was niet mis te verstaan, het draaien van mijn hoofd daar onder de maan.
Iets vanbinnen zong.
Maar in mijn keel zwommen woorden die ik op pure wilskracht het zwijgen oplegde.
En met het snel opkomende licht
filterde ik de wereld.
2 comments:
Hoe filter je de wereld precies?
Ik vind dit een mooi gedicht vol sterke beelden, maar dat laatste snap ik niet (waarvoor mijn excuses, want ik zou het zo graag snappen).
Vragen naar uitleg is moeilijk. Ik denk het en schrijf het, vaak zonder ècht nadenken. Ik denk dat ik hier bedoelde: het 'licht' in mijn hoofd, van 'lichtjes in uw hoofd zijnd', dat maakt dat ge andere dimensies ontdekt in eenzelfde realiteit, die helemaal van hun zwaargeladenheid ontdaan zijn.
M.a.w, als ge wat 'licht' zijt is het helemaal niet moeilijk om u op de goede kant van alles te fixeren.
Misschien verander ik die interpretatie wel weer binnen enkele uren. Kies maar zelf.
Post a Comment