Je ademt in, je ademt uit..

Soms overvalt de twijfel mij zoals vandaag op een lauwe, miezerige doordeweekse middag, en overheerst ze de muren van mijn ziel en mijn lijf. De angst om liefde nooit meer zo diep te aanschouwen en te beleven met elke vezel van mijn lijf. Een lief.

De hunkering om hem terug te zien verkleedt zich als een glimlach. Ik zet een tas koffie, sla mijn jas om en loop buiten de frisse regen in. Een ademteug tussen miljoenen gedachten.

Ik kan proberen geloven dat ik jou nooit gezien heb. Jij kan maar geloven dat jij en ik en ik en jij, één grote folie was.
Een folieke, zoals zovelen menen dat ik ben.
Maar nooit meende ik het toen harder en nooit eerder stootte die wind van jouw koelheid mijn broos torentje van verwachtingen om.

Ik kan proberen geloven dat ik jou nooit gezien heb. Dat het leven niet lijkt op jouw kussen. Maar de spanning komt soms als een luchtbel aan de oppervlakte drijven. Het mysterie van wat ik toen in je ogen las maakte mijn bloed dronken.

Wie was jij?
Want van niets leek je mijn botten nieuw leven in te blazen.
Wie was jij?
Want in wat je zei weerspiegelden de duizend levens die je had geleid.
Is het zo dat jouw horizon altijd voor mij onzichtbaar zal zijn?

Soms schiet er een wortel van triestheid langs mijn enkels omhoog om mij te omhelzen met zijn donkere melancholie. Verstikt het me in mijn dromen. Wacht ik wanneer het licht wordt, wacht ik wanneer de maan weer naar boven komt.
Soms geloof ik er niet meer in, dat mijn lippen ooit nog de zoete smaak van liefde zullen proeven. Soms geloof ik er niet meer in, dat mijn beenderen ooit nog zo van spanning zullen kraken als toen.

En ondertussen val ik steeds weer achterover, tussen het malse groene van de herinnering.

Verdomme.