Bete werkgevers ten lande,
Heeft u er ooit al eens aan gedacht, wat dat is om te wachten op een beloofd verlossend telefoontje dat uiteindelijk een volle week op zich laat wachten? Heeft u er al eens bij stilgestaan dat met iedere dag die wegtikt je stukjes en brokjes vertrouwen en geloof in jezelf verliest? Weet u hoe dat voelt, ‘goed’ bevonden te worden, maar precies ‘nooit goed genoeg’? Of hoe het voelt, om op drie uur tijd drie verschillende afwijzingen te horen? Weet u hoe ik u minacht, met al die artificiële testen die een psychologisch profiel van me moeten maken? Beseft u dat ik geen boodschap heb aan een opsomming van mijn positieve punten als u mij toch niet wil aannemen? Weet u bovendien wel dat u onder de noemer ‘discriminatie’ ook ‘een jongen verkiezen boven een meisje’ moet plaatsen? Heeft u er bovendien al eens aan gedacht, dat wij graag argumenten horen wanneer we een ‘neen’ te horen krijgen? Weet u hoe het voelt om te horen dat jullie zich niet tegenover mij moeten verantwoorden als ik meer uitleg vraag?
Weet u hoe ik me voelde daarnet, toen mijn jarenoude droom door een inhoudloos en onorigineel excuus in duizenden brokjes uiteen spatte?
Wel, niet goed, meneren en mevrouwen, dat voelt helemaal niet goed.
2 comments:
I feel your pain! Toen ik 2 jaar terug begon met solliciteren ben ik bij 8 bedrijven langsgegaan, de afwijzingen kwamen net zo hard aan als jij ze beschrijft. En ik heb er een lichtjes ongezonde afkeer voor arbeidspsychologen mee gekweekt... :/
En als je dan mijn leeftijd bereikt hebt, gaat de voorkeur nog altijd naar 2 twintigers ipv 1 rijpe met ervaring....een werkgever kijkt vooral in eigen portemonnee. Ik begrijp je frustraties maar al te goed. Succes nog!
Post a Comment