Viento

La maite was er. Tijd om even op adem te komen leek er niet meer te zijn, vooruit moest het gaan en zo het kon, nog liefst zo rap mogelijk. Onbehagen converteerde zich in plezier. Ik kreeg de tijd niet om erbij stil te staan maar besef nu dat het grootste cadeau dat ze achterliet, de mogelijkheid tot een nieuw begin is.

Daarnet reed ik voorbij de bruine kroeg waar ik vroeger zoveel wou komen, nog steeds kon dromen. Met zin een glas rode wijn en een beetje aandacht. Om als volleerde eenzaat te mijmeren om wat ooit kon zijn maar nooit was, waarna het waarom om meer rode wijn zal vragen en met de vraag naar het 'hoe' de kater komt.

Het is er nog niet maar het moet er komen. Een nieuw begin met nieuwe, frisse ideeën, nieuwe kleren en zo het kan ook andere mensen om me heen. Ik ben een zoeker, maar besef nooit dat ik kan vinden. Wie zei ook alweer dat we door andere mensen onszelf leren kennen?

Maar de input stagneert, se queda como siempre. Stagneer ook ik, dan?

Y la Hanna, ik heb geen nood meer aan haar, maar het doet me geen verdriet. Het verbaast me hoogstens dat ik geen verdriet voel om alles wat was maar niet meer is.

En twee vliegen fladderen om me heen, ze plakken, als belichaming van al het goede in mij dat zich op een vervelende manier uit. Stop met smssen die mijn dag verpesten.

Hoe begin je in 's hemelsnaam te zoeken naar dat nieuwe, hoe begin je te leven als de blauwdruk onwijzigbaar lijkt. Hoe zoek je nieuwe wegmarkeringen als je al eeuwen op hetzelfde pad loopt?

En steeds maar woorden.
Het blijven steeds maar woorden.
Ik wil hier uit.


Weg