Zo, als op een bootje, zien hoe ge van de kust wegdrijft en vaste grenzen vervloeien tot een vage en onbestaande lijn, en er toch dezelfde naam aan blijven geven en er dezelfde hoop aan blijven verbinden. En wachten tot een horizon zich onder een andere naam kenbaar maakt. Maar wel hetzelfde blijft. Een skyline van trotse huizen.
Maar ik verscherp en ga weg van hier, vooraleer ik gedubbeld word door het leven. Gekwetst en wakker word. Dom, om alles in het leven te betalen.
Ge zijt verdoemd, maar wel gelukkig. Verdoemd, maar wakker.
Ge leeft.
En ge hebt een hoop hoop vanbinnen.
6 comments:
iedere boot brengt je naar de open zee waar sterren je richting bepalen ;-) hoop is er altijd, ondnaks de verdoemenis van de gulzige oceaan die je dreigt op te slokken
Moeilijke woorden voor gemakkelijke dingen maken mijn dagje goed, nee, het is meer mooie woorden om makkelijke dingen moeilijk te beschrijven. en ik hou van bootjes
mooiste blogstukje in maanden (van alle blogs die ik frequenteer)
't is de eerste keer dat ik het léés
't greep mij ergens diep vanbinnen, 'k weet zelf niet juist waar
Wauw, mooi hoor.
Per toeval op je blog beland.
yeah. interesting ))
Post a Comment