Deze brief is uw brief, mijn woorden ook uw woorden. Jij volgt en achtervolgt, terwijl ik het onmiddellijke wil en eis, het vluchtige van een vallende ster. Het zijn de onzekerheden die ons doen zwijgen. Te vroeg. Het zijn de onzekerheden die onze stappen beperken. En ons 360 graden in het rond doen draaien. We blijven draaien.
Ze verzamelen zich in mijn borstkas, de woorden die ik denk maar niet zeg. Tot mijn buik er genoeg van heeft. De revolutie voor mij? Leren houden van een man die nog niet bestaat.
Milimeters durf zijn zevenmijlspassen voor mij. Hoe zijn huid zich zondermeer in mijn botten verbergt. De hartkloppingen die hij veroorzaakt. Wat is datgene dat leeft wanneer ik eenvoudigweg bén?
Het adembenemende gevoel van zijn arm die zich twijfelend een weg rond iemand anders' schouders zoekt, net niet dicht genoeg om te voelen, maar rekenend op de warme trillingen tussen zijn klamme hand en haar naar beneden hangende smalle schouders. Ik twee meter daarachter. En achter mij een afgrond.
Wat is datgene dat sterft als ik ben?
Zonder jou ben ik maar ik.
2 comments:
Die laatste zin! :)
Heel mooi.
Alleen bizar dat er nu niet al 20 comments bij staan van jongemannen in hun twintiger jaren. Zo van het type dat zich identificeert met Ethan Hawke in Before Sunrise/Sunset of Zach Braff in Garden State, naar Duyster luistert, al weken met De Oostakkerse Gedichten op het nachtkastje ligt en er prat op gaat dat dat al van voor Claus' heengaan is. Comments in de trant van "Dat voel ik nou ook" waarin overduidelijk de hoop sluimert dat je een aantrekklijke babe met brains bent en dat je geheel toevallig ook in dat ene café zult zijn dit weekend. Hoopvol eigenlijk wel, en vooral rustgevend.
Enfin, heel mooi dus. ;)
Post a Comment