snotbeton en zuiderse winden

Blijft de wereld doordraaien zoals de laatste weken dan duurt het niet lang meer of ik vlieg eraf. Centrifugaal en in volle vaart. Om mijn woelige, warrige en vooral verwarde week door te spoelen en al dansend uit te zweten trok ik gisteren mijn opgeblonken laarsjes aan om met T. de nachtelijke Gentse wind door onze haren te laten wapperen, en binnen te vloeien op de eerste de beste vleugen dansbare muziek. Kriebels in mijn keel en afwisselend een loopneus vs. impermeabel snotbeton kon mij niet deren. Edoch, toen we rond drie een derde halte hielden en op goed geluk (dat we evenwel een handje geholpen hadden) een douanebewaakt niet-meer-zo-privéfeestje waren binnengeslopen, alwaar wij getrakteerd werden op gratis drank, en nadat ik met mijn baileysverstrooide hoofd tegen Allereerste Vriendje botste en niet anders kon reageren dan met een flauwe glimlach ging het hele hooggerechtshof in mijn hoofd in beroep. Bed.Nu.Slaap.Nu.Zakdoek.nu.
Dat was echter buiten T. gerekend die de schijnbaar perfecte methode gevonden had om jongens met slechts één oorring en warrig blond haar toch maar te durven aanspreken. (een oorring? een oorring!)
Een halfuur lang stond ik daar intern te vechten tegen de legers snot en de neuskriebeltranen, onderwijl de slaap tegen de schenen schoppend. Extern leek ik dan weer hemeltergend druk aan het sms-sen te zijn, wat in werkelijkheid niets meer was dan prutsen en snaken, terwijl oorring zijn handen dichter en dichter richting hals van T. bewoog, toen ik besloot dat het wel genoeg was zo en op het bijna-cruciale moment of no return ('t was echt teveel, die oorring) met mijn vinger op haar schouder tikte. Het feit dat ik al die halve halfgoden daar niet kon toespreken zonder met mijn stem te raspen en daarom wijselijk besloot niets meer te doen dan te heupwiegen, waardoor ik het halve muurbloempje van de avond werd, deed daar niet veel goed aan. De wenkbrauw die werd opgetrokken toen ik voor de derde keer boven de muziek 'een spuitwaterke' probeerde uit te roepen maar niet verder geraakte dan een halfgedrogeerd/halfijlend(bas-modus aan) 'water' was de ultieme boost om mijn jas aan te trekken en in de deuropening te gaan wachten, waar ik in de meisjesWC nog getrakteerd werd op een verhaal over een knoop in de onderbroek om het afzakken der slip te voorkomen en alsook de schaamte die gepaard gaat met het zichtbaar tentoonspreiden van diezelfde knoop.
'Ho', zei T. (tussen de lijnen: 'jij wilt al weg?'), 'ok', zei T. (tussen de lijnen: moet dat nu echt?). 'Heb jij dan met niemand meer gepraat?' (tussen mijn lijnen door: jezus, hoe zou ik dat doen?). T. kuste zowat de hele zaal goedenacht en kraaide op de fiets terug dat het leeeeeuk was terwijl ze niet kon zwijgen over goede-oude-tijdverhalen met de aanwezige jongens. Mijn Bed.Nu.Zakdoek.Nu.-modus stond nog steeds aan dus terwijl ik halfverdoofd door de rasp in mijn keel en de vriezewind haar verhalen aanhoorde begon ik te denken aan mijn hoge klunsjesgehalte van die avond.
Goede muziek: check
Mooie jongens: check
Toffe kleren: check
Toffe locatie: check
Maar voor wat uit de combinatie van dezer factoren zou kunnen voortvloeien was het resultaat nihil, in vergelijking met!
Die nacht sliep ik in een koud bed, met kousen aan, in een gestolen pyjama, en stond ik drie keer op om een sprintje naar de WC in te zetten, stootte ik mijn tenen toen ik fleecedekentjes wou zoeken en liep mijn wekker veel te vroeg af.
Klaar voor een fietstocht op lege maag, drijvend op een teveel aan koffie, richting station, onderwijl er nog in slagen om mijn wanten kwijt te spelen in de eerste de beste bakker en dan maar met een adembenemend koude wind langsheen de Coupure te koukleumen.... bleh.
Enkele uren later een Sms van T. 'doen we nog eens?'.
Ok, moeten we opnieuw doen, maar ik waarschuw alvast, als mijn witte bloedcellen de bacillen opgegeten hebben en de wind warme zuiderse vlagen meevoert, zal ik uit mijn winterslaap ontwaken... wees bang.