Ik kreeg een mail en nog een mail die de aanwezigheid van velen bevestigde. tussen de vraag-en uitroepingstekens door werd gelezen dat het tijd was voor Nieuws. Dan moest je maar aanwezig zijn, zowel mentaal als fysiek, dus ik ging. Servietten stonden in Spaanse waaiers geplooid op de tafels en het geel van de paaslelies stak lelijk af met het kille aura van de TL-lampen boven onze hoofden. Ik had nog maar een voet binnengezet of ik wist al dat het fout was. Beleefdheidlachjes wisselden zich af met schalkse blikken en het scheelde niet veel of ik fluisterde hen allemaal 'donder op' in het oor. Ik had het moeten zeggen, dat ze moesten opdonderen, hun ego staken waar de zon met veel goede wil niet kan schijnen maar ik staarde maar wat naar de punten van mijn schoenen. Wat heb ik wat heb ik ik heb niets niets wat jij hebt. De kaas was beschimmeld en smaakte naar de plank waar ze op lag. Vrolijk stonden de vlaggetjes van herkomst daarop te wuiven, indien ze niet meedogenloos in de rozijnenzee ten onder gingen. Wat ik heb dat heb ik dat heeft niemand en niemand heeft er wat aan.
Een avond met verspilde lachjes, verspilde woorden, verspilde tijd om te wijzen op verspilde momenten in het verleden. Zij die er niet waren hadden de waarde van het heden ontdekt, en ik leefde nog in het verleden.
Morgen zal ik ontdekken dat ik nog meer in het verleden leef dan ik ooit had gewild. Ik ben bang van zijn lach.
(zeg me wat je hebt ,zeg me wat je hebt, zeg me wat je hebt, zeg me de waarheid.)
1 comment:
Wow, intense schrijfsels. Nice!
Post a Comment