confederalisme

Ze stond voor mijn deur. Dat was al lang geleden. Meestal was ik het die voor haar deur stond.
Ze had een klein cadeautje bij, een plantje, met een tekstje bij. Niet bijster origineel, dat tekstje. Dat 2007 leuk was en hopelijk nog zo'n jaartje erbij.
We gingen zitten op het bed, ik in kleermakerszit, zij met haar belaarsde benen gekruist over de rand. Vroeger, als ze 's nachts bleef slapen, praatten we dicht tegen elkaar aan met gedempte stemmen tot het licht werd. Tot we enkele jaren geleden merkten dat we die gevoelens van vreugde en ongerustheid begonnen kennen die niet te delen zijn.
Een ogenblikje sloeg ik haar triest gade. Spiegelde mij aan haar en besefte dat die innerlijke massa binnen in me gestaag immense proporties aan het innemen is. Dat ik haar grote lijnen nog wel ken, maar zij de mijne niet meer, ondanks het feit dat we beste vriendinnen zijn.
Zachtjes vroeg ze mij of alles wel oké was met me. Dat zij en nog anderen dachten van niet. Dat als er iets was ik het haar kon zeggen. Dat het al een tijdje zo ging. Dat het raar was dat ik niet mee wou gaan dansen vanavond.
Ik zei dat er niets was. Er was ook niets.
Toen vertelde zij me maar over de cirkels die rond haar tollen. Over gele, oranje, blauwe en rode cirkels die ik niet meer ken. Ze vertelde me over namen die ze omschreef als 'die ken je toch niet'. Dat ze wou dat ik erbij was, maar ach, ze er te laat aan gedacht had.
Ik neem het haar niet kwalijk.
Ik neem enkel mezelf kwalijk dat mijn uren 's nachts op die van overdag trekken. Dat ik meer in het huis van ma en pa zit dan elders. Dat de wereld niet langer lijkt op die reusachtige roomtaart maar eerder op een braakbal. Terwijl de anderen enkel doldwaze dingen beleven. Dat de mensen die het dichtst bij mij staan ervaringen opdoen waar ik naar verlang. Maar mijn grens tot voldoening ligt hoger dan de hunne.
Nee er is niets. Niets.
Ja ok, niet erg dat je niet lang bleef. Amuseer je nog.