granaatappel

Het is toch niet normaal dat het nu nog maar half vier is, en de donkerte reeds gluiperig door mijn raam naar binnen kruipt? En het is toch ook niet normaal dat de koude die zich vannacht een weg wist te banen onder mijn beddegoed nog steeds geen uitweg uit mijn lijf gevonden heeft, en zich daarom maar opstapelt in mijn tenen en het topje van mijn neus?
Vanochtend hup de fiets opgesprongen en koude zwetend en bleek rond mijn neus de trein uit zat?
Dit gezegd zijnde, lijkt het helemaal nog niet zo lang geleden dat het zomer was. En ik buiten onder de parasol van mijn vers fruitsapje nipte. Het is al vijf november, zag ik daarnet. Dat is al bijna Sinterklaas! En bijna mijn verjaardag (which ik eigenlijk liever niet zie komen, omdat zo'n getal met twee dezelfde cijfers erin best wel verschieten is). En bijna examens. En deadlines. En bijna kerstdag, en oudejaarsavond, en, en, Nieuwjaar!
Hoe komt het toch dat weken en dagen zo rap voorbij gaan als je er geen aandacht aan schenkt. En omgekeerd, wanneer je het wel doet, de tijd zo traag gaat.
de snelheid van de vreugde en de traagheid der verveling...