In het putje van de conjunctuur

Mood: mist

De wereld staat stevig in haar schoenen. De wereld heeft haar op haar tanden. De wereld wéét wat ze doen moet: blijven draaien. En daar sta ik dan in : als enige, op één beentje, wankelend, haperend en vallend. Mijn wind maakt hoge sprongen, en alles wat haar tegenstaat laat mij achter, losgewrongen.

Vastberadenheid en resoluutheid zijn mij nog vreemder dan de bodem van de oceanen. Ik ben maar half-half, een tweeslachtig wezen, steeds oscillerend tussen goed en slecht, ja en neen, hoog en laag, tussen eender welke uitersten op een hoopje. Steeds die twijfel, die anderen niet hebben.

En ach, al die standvastigen kunnen het niet begrijpen. Zúllen het nooit begrijpen.
Dat ik niet weet wat de waarheid is, wat het beste is. Dat ik niet weet wat het moet zijn, dat ik niet weet waar de waarheid te zoeken en nog minder waar te vinden.

Telkens opnieuw zeggen ze dat ik zo hard niet moet denken.
Dat ik het wat meer moet laten gaan. O ja, wil ik wel, maar...
Zien ze dan niet dat achter al dat lachen en die vrolijkdoenderij een haas schuilgaat? Een angsthaas, mijn naam is haas, ik weet van niets.

Ik wéét dat ik veel denk. Ik weet dat ik té veel denk. Ik weet dat al dat denken mij nergens toe leidt. En ik weet óók dat wat mij te wachten staat niet zo rooskleurig kan zijn als ik vroeger altijd dacht dat het ging zijn. Ik weet alleen dat waar ik nu sta mij nog nooit zoveel angst aangejaagd heeft. Want ik sta alleen. Helemaal. In mijn blootje.

En het maakt mij jaloers, te weten dat er anderen níet zo hard nadenken als ik. Niet steeds pro's en contra's wegen, níet steeds haperen, struikelen en wankelen. Dat zij weten wat ze willen en er steevast ook verder mee lijken te geraken dan ik.

Ik ben een weggeslingerd projectiel, stuurloos, doelloos, dat in volle vaart vreselijk zijn best doet om ergens keihard neer te storten. En niets kan me daarvoor behoeden, alleen ikzelve. En laat nu daar het schoentje knellen: het lúkt niet meer.