Bestaat het, zo'n terugval naar uw puberperiode? En is dat dan een typisch bijna-afgestudeerd-zijnd-fenomeen?
Ik loop hier bipolair te stoornissen, complete euforie met "wow zon" en "mjam koffie" (mind de onbenulligheden) en meefluiten met de radio tot mezelf vervloekend en niet in de spiegel durven kijken en aaaarghtafelklopmomenten. Daarnet nog een MSN-ruzie gehad met T.
T. die er godbetert steeds is voor mij. En ik kon het niet laten op haar te vitten. Met SCHREEUWende caps en verwijten van hier tot in Papoea-New-Guinea. (en ik zit helemaal niet vaak op msn ook, dat is ook aan de terugvalperiode te wijten, waarschijnlijk.) En nu voel ik me schlecht, schlecht, en de sorry's en zo die meende ik dan nog niet eens (dat is nog het ergst van al).
Precies of ik haal er plezier in anderen neer te halen voor een scheet om er zelf beter van te worden. Spijtig dat het niet zo werkt. Dan zou ik wel geen vrienden meer hebben maar wel een hele dikke nek.
2 comments:
ik weet niet of je er iets mee bent, maar toen ik afstudeerde (dwz. voor de eerste keer) zat ik ook te stoornissen dat de stukken eraf vlogen (alleen was het bezwaarlijk bipolair te noemen)
om maar te zeggen, euh... wat wou ik feitelijk daarmee zeggen? dat het niet ongewoon is, denk ik. maar het is en blijft - excusez le mot - klote
en snottebel
daar houden we toch allen van
Post a Comment