alles van waarde

Ik ben terug van ver weg zijn. Mijn horizon is zodanig verruimd dat ik zelfs in mijn slaap de cirkels rond mijn herinneringen blijf uitbreiden. Opnieuw geconfronteerd met de harde ways of living, ik viel erover, zij treden ze met een glimlach tegemoet. Zij bedenken een weg, een directe lijn, zij laten geen obstakels toe om hun zicht op de toekomst te benevelen. Hun weg is lang, maar vol hoop en eens zij beginnen te wandelen zijn ze niet te stoppen. Tot de dag komt dat de twijfel hun ogen sluit en hun blik weer centreert, denk ik dan weer pessimistisch,

doe ze beloften,
beloof ze een leven dat omhoog gaat.
vergeet niet om je belofte na te komen.

liberty available here

De avond was breekbaar als glas,
haar uren lagen verspreid te hunkeren naar vergetelheid
Het was niet dat het geen perfecte avond was,
De volle maan blonk met een zilvergouden vlies op de baai.
En daar zaten wij dan, met rum in onze handen en in ons hoofd,
met de tenen in het water te zaniken over de valstrikken van de liefde.
Het was niet mis te verstaan, het draaien van mijn hoofd daar onder de maan.
Iets vanbinnen zong.
Maar in mijn keel zwommen woorden die ik op pure wilskracht het zwijgen oplegde.
En met het snel opkomende licht
filterde ik de wereld.

overleef

Het is radeloosheid die in onze botten sluipt en niet zal stoppen tot het ons hart verlamt. Het is heen en weer slingeren van verwijten terwijl je duivels goed weet wat haar kan kwetsen, en op welke vlakken ze dan weer gelijk heeft. Wat ge veel te laat toegeeft, natuurlijk. Het is mijlenver over de woorden heen zweven zonder ze de tijd te gunnen om door te dringen. Als ik het al eens uit dat lijf van me wil smijten, boenk op de grond voor haar voeten, dan nog doe ik het compleet verkeerd. En word teruggepakt op mijn woorden. Ik weet het bovendien steeds zodanig te interpreteren dat het het pijnlijkst is voor mij, en geloof dan nog dat het echt dat was wat ze zeggen wou.
Leefde ik in de Middeleeuwen, dan had ik mezelf al tigmaal gevierendeeld: gezegd, niet gezegd, geïnterpreteerd, voor waarheid aangenomen. Ik probeer anderen, onbewust, zoveel mogelijk pijn te doen, maar verwond daardoor mezelf: chronisch.
In de nachtelijke uren tussen slaap en echt ontstaat dan een wervelwind, een echte windhoos van gedachten die god-weet-waar eindigen. Maar steeds op een verkeerde plaats.
En uiteindelijk ben ik maar het medium. Voel me ook heel instrumenteel. Ik creëer verwachtingen en los ze niet in. Ik stel mezelf aan de lopende band teleur.
Mijn lijf weet zich met al die gedachten geen raad en vertaalt zich in geen eetlust en chronische misselijkheid. Zo kan het niet gezond zijn, ik zie alleen geen uitweg, even.