mood: grijze motregen
Ik zag hem gisteren, weliswaar online, maar toch, ik zag hem gisteren. Terwijl hij evengoed hier kon zijn (want dat had ik hem toch gevraagd?).
Mijn buik gromde vervaarlijk en bliksems van woorden vulden het msn-kadertje.
Ik dierf ze alleen niet enter-en.
Wat wílt ge dan, lafaard?
En dan de hypothese, zo voordehandliggend en evident dat ik ze zelf nog niet gezien had.
Dat hij schrik heeft voor mijn verliefdheid, en denkt dat die nog in volle hevigheid aan de gang is (it's not! ik wil gewoon nog één keer proberen en baffe met mijn neus op de muur lopen, twee dagen de leegzak in mijn zetel zitten wezen en toegeven aan iets dat ik toch al min of meer wist, voor daarna weer op te staan en de zon rechttoe rechtaan in haar ogen te kijken!).
En dat hij dáárom niets laat weten, niet omdat hij mij niet graag heeft, maar schrik heeft voor mijn overlopende gevoelens (en dat was de eerste keer dat dat zo sterk was, vandaar ook, als het zo sterk is moet dat dan niet vandeneersten keer in de sjakos komen?)
Ik laat hem maar wat...
What's on a man's mind? Guess I'll never know.
Weet alleen dat ik die mannen van Mars en vrouwen van Venus theorie begin te begrijpen.
Hoewel ik meer Marserige oorlog in mij heb dan de lieflijkheid van Venus momenteel..
No comments:
Post a Comment