Mood: motregen
Ik kwam gisterenavond/deze ochtend terug van iets waar ik met hoge verwachtingen en met veel preplezier naartoe gegaan was, maar een beetje gedesillusioneerd buiten stapte. Het was precies of het op dat 3000man tellende eindfeest vol liep met N-nen. Mooie N-nen, knuffelerige en vleierige N-nen, N-nen met hemdje, N-nen zonder hemdje, N-nen met overdadig borsthaar, N-nen met oorpiercings. That is: blonde krullen en een schaterlach all over the place. Ik keerde huiswaarts, sloeg een vlugvlugpraatje met het vriendje-van die voor de deur stond wegens sleutel vergeten (ik wou hem ook, toen) en wikkelde me stevig in in een cocon van donzige dekens. Krampachtig pogend het beeld van die overdaad N-nen van mijn netvlies te schrubben en het idee hem te bellen of te smssen uit mijn hersenpan te verdrijven. Een wanhoopsoproep, dat ik nu toch wel (verdorie) recht had op twee armen rond mijn middel? Maar die goddamn trots èn het feit dat ik ervan overtuigd ben dat hij mij (nu toch niet meer) waard is hebben die snode plannen verijdeld. Desalniettemin, het deed pijn, niemand terug te vinden in je adressenboek die je van die twee armen rond je middel voorzien kon. Zo pijn om die onbeheerste impulsieve handelingen te moeten onderdrukken omdat je niemand hebt waarop je ze botvieren kan. (botvieren klinkt kannibalerig. Maar dat is het ook. Ik wil hem.. euhja.. verslinden).
Dat het nog steeds N is die ik wil. En dat N mij nog steeds niet wilt.
Parfois, ce n'est pas si facile, la vie..
1 comment:
Het gaat wel beter met me maar als ik zo 's avonds alleen in mijn bed kruip verval ik ook nog vaak in het: waarom wil hij me nu niet terwijl ik wél wil? Kop op, hoe cliché het ook klinkt: het gaat alsmaar beter gaan...
Post a Comment