Mémoires du temps perdu

Herinner je.

Je weet het eigenlijk wel. Misschien hoorde het zo niet te zijn. Je wist het zelf zeker.
Of misschien hoorde het juist wel zo.

Misschien kon je het ook anders. Had je het geweten, maar...

Maar als je lang uitslaapt, laat gaat slapen, wat teveel dit en wat te weinig dat, een teveel aan koffie binnenkapt en deuren zomaar opendoet en je op andermans bed neerzijgt, je beseft dat het ook zo goed is, zeer goed zelfs. Dat de tijd alleen meedogenloos tikt, terwijl je drinkt, praat, eet, liefhebt, slaapt.

Maar er volgden nog dagen met wat meer zon, wat meer zin, wat meer wensen, wat meer vragen. Dat besef, dat je beseft als je hebt gehad, niet beseft wanneer je hebt.

Maar herinner je de stappen op de trap. Je legt een muziekje op. Herinner je de keuken, de poster, de kat en je kop.

Herinner je.
Je ziet een lelijke mevrouw en je zegt het aan je mama.