Alsof ik in een obscuur kamertje ondervraagd wordt door een heer inspecteur die niet goed weet welke informatie hij los wil peuteren, maar goed genoeg weet dat ik en ik alleen degene ben die hem van deze informatie kan voorzien: zo voel ik mij elke avond alvorens ik mijn dekbed onderduik en ogen opengesperd lig te wachten tot de slaap mij met haar zoete of minder zoete dromerijen overvalt. Het is een bijzonder raar gevoel, dat kan ik u wel zeggen, wanneer je daar ligt en je brein constant vragen formuleert waarop je niet kan, niet durft, niet wilt, niet weet wat te antwoorden omdat je het ook gewoon niet kan, niet durft, niet wilt en niet weet.
Twee weken geleden deed ik een kilometerslange belofte, vandaag is de dag dat ik die kilometerslange belofte zou moeten invullen. Maar twee weken lieten noch zijn noch mijn leven onberoerd, en hier staan we dan: zo ver weg en toch weer zo dichtbij dat het denken-aan alleen al mijn huid schroeit. En beloften vergeten is zoveel makkelijker dan beslissen.
Deze keer fladderen ze niet meer weg, gedragen op een zonnestraal of koude wind, als ik op mijn fiets gezeten sneller wil zijn dan ik kan. Deze keer blijven ze steken in mijn borstkas, zodat ik ze enkel door luidop en snikkend te wenen kan neutraliseren.
Ik val in slaap gehuld in zijn geur, en besef dat met de geur ook het gevoel vervliegt. En nee ik wil niet en god ja, het zou zoveel gemakkelijker zijn, en nee dat mag niet, want ja hij offert veel op.
Ik ben beland in een situatie waar ik niet meer uitraak.
Tenzij door te denken dan. Te volgen.
En laat dat nu net…..
4 comments:
slik (herkenning)
soms zijn zaken gewoon echt wél moeilijk hé
eerlijk zijn met jezelf, of daar toch nog even niet aan denken..?
alleszins, sterkte...
Ik lees je blog via google reader. RSS enzo. Meestal ga ik over de posts heen, zoals die van de laatste tijd; lezen, ok ze waren niet echt voor posting vatbaar want al van zo lang geleden, mark as read en schluss damit.
Maar bij deze heb ik een sterretje gezet, om later nog eens te lezen. Niet op het werk, of tussen dagelijkse taken door, maar voor later. Nu dus.
Enerzijds begrijp ik wel waarom, anderzijds zie ik in dat dit waarschijnlijk niet de weg is die je wil inslaan. Zo kan je het niet verder volhouden. Dat weet je zelf. Boerenwijsheid, gezond verstand of common sense; hoe je het ook definieert, de conclusie lijkt mij dezelfde: zo kan het niet verder. Je kan niet verder blijven mijmeren en je vastklampen aan het grote "what if". Dat "what if" mag dan nog zo innig en knisperknasper harverwarmend zijn, het is van voorbijgaande aard. Of beter: het heeft geen houvast. Een wankel besef, knarsetandend krassend over de vloertegels.
En toch denk ik dat je diep vanbinnen weet wat je te doen staat, hoe pijn het je ook moge doen. Sta op, meisje. Leef terug.
Ben blij dat ik niet echt weet waarover het gaat, want het klinkt godverdomd akelig.
ik ken je helemaal niet, maar lees af en toe even mee...
ik weet wel waar je het hier over hebt... té herkenbaar.
Neem de stap maar, je slaat je er echt wel doorheen.
Post a Comment