mediodías quemantes

hoeveel keren, liefde, hield ik van je zonder jou te zien
en misschien zonder aandenken,
zonder je blik te herkennen, zonder je aan te kijken.
In tegengestelde streken, op een brandende middag
was er enkel het aroma van de granen die ik liefhad.

hoeveel keren, liefde, kwam ik je tegen
en hield ik van je zonder dat ik het wist,
zonder je te herkennen,
een betekenisvolle blik, een geboeide houding.
Een gedachte die net iets langer blijft kleven
maar niet genoeg om meer te zijn.

Ik kan mijn armen slaan rond elke jongen die ik tegenkom
en kikkers kussen
en draken verslaan
maar als de liefde de andere kant opkijkt...
(dan heeft niemand daar wat aan)

(eerste vijf regeltjes, van Pablo Neruda)