hoe ik me mijn blokdagen herinner...

(12-06-07)

Wat een dag.
De beiaardier klokte Billy Joel
Een Senegalees kuste mij door het raam
Een Maltese bracht mij quish
en ik vond een condoom in onze wc

Verkeerd lopen

(05-11-07)

Toen ik leerde hoe ik moest lopen, leerde ik waarschijnlijk al hoe ik verkeerd moest lopen.

verkeren

(21-3-08)

Er is een kaper op mijn zielenkust,
en dan is er geen rust meer
geen rust
meer

ik moet eerst kalmeren,
zijn achteloosheid accepteren,
alvorens over te gaan tot impressioneren
door
kleren te combineren,
mijn ogen te accentueren,
snel en gevat te reageren

ik moet
afspraakjes arrangeren
het ontbreken van antwoorden verteren
hem gewoon compleet negeren

en verder ook, té veel ontberen
hem vereren
honderd-en één dingen uitproberen
anderen imiteren
mezelf corrigeren

en vaak genoeg eens redeneren
om me te realiseren
dat ik eigenlijk niet hou van speculeren,
of vreemde gedachtenkronkels tolereren,
of mezelf te moeten relativeren

Om zijn gevoelens te manipuleren
moet ik goddomme veel te veel analyseren

om uiteindelijk
toch niet
te verkeren.

verlaten

(01-06-08)

Ze kwam mijn kamer binnen, ging op het bed zitten en zei: 'dat hebben we ook weer achter de rug'. Haar mond een verwrongen glimlach, haar handen gevouwen op haar benen, haar ogen aan het verdrinken.
Ik kwam achter mijn cursussen vandaan en ging naast haar zitten. Ze vertelde. Ik luisterde. Knikte en schudde.
Daarna stond ze op, klopte zachtjes het rood terug in haar wangen en ik vroeg: 'wat ga je nu doen' en zij zei: 'mijn leven in mijn eigen handen nemen.'

Het ene verlaten, is altijd het andere vinden.

sinds hij

(12-03-08)

En het is weer eens zover.
Sinds hij zijn armen om mijn schouders sloeg en hij een hele stroom woorden tegen me gezegd heeft, waar ik niets van verstond omdat ik zo moe was en de muziek te hard stond, sinds die gezellige en ook wel een beetje zatte avond waar ik opeens weer lichtjes in mijn onverlichte tunnel begon te zien, sinds ik met spijt in het hart naar huis fietste... sinds dan bleef het bij knikken en eens glimlachen en dat overkomt mij iedere keer weer.
Een naam, een gezicht waar je meer dan anders pakketjes hoop aan begint te kleven, lijkt na van die nachtelijk gewone maar daglicht ondraaglijke gebeurtenissen opeens helemaal anders. Anders als in, niet meer weten hoe te bekijken en bijgevolg ook niet meer hoe te gedragen. Ik voel het, ik merk het, ik zie het - zowel hij en ik doen alsof er niets gebeurd is omdat wat gebeurd is te klein is om nog op terug te komen, maar tegelijkertijd ook te veel betekenis had. En dan lijkt de weg na die eerste brug toch nergens meer toe te leiden.
Net toen ik er mij weer bij neergelegd had, zoals zo vaak weer met de stormwind tollend door mijn hoofd - wat trouwens als enig anti-gif tegen de kolkende gedachten binnenin mij lijkt te fungeren - en ik dacht dat ik het dan maar gewoon moest laten, niet moest oprakelen wat er eigenlijk misschien helemaal niet was. Net dan komt hij naast mij fietsen, zijn stem gesmoord door de tegenwind. En ik helemaal niet weten wat te zeggen..
Het is altijd zo en het zal niet veranderen. Mijn angst voor de kleine beetjes meer.

waarom

(31-01-08)

Kamt zijn haren van achter naar voren
Omagebreide sjaal
Eindeloos lange wimpers

erase

(01-04-2008)

Ik wil mijn hart bezatten om een zotte liefde te blussen, die meer dan liefde vooral een lijden is. Ik wil oude kussen uitwissen in de kussen van nieuwe monden.

You turn?

we beginnen er aan..

(24/4/2008)

Ik heb een knoop doorgehakt,
Een bocht gemaakt
Mijn zintuigen op scherp gezet
De klus bijna geklaard

Ik weet alleen niet meer goed in welke zin,
op welke manier ik dat ook weer deed
Ik weet nog minder dan in het begin
Gemakkelijk dat ik de evolutie ervan vergeet

Het is me meer mentaal
Een knop gedraaid; een idee laten varen
Verlangens terug in hun hokje geduwd
Beginnen bij ’t begin

Ik heb een knoop doorgehakt
Ik weet alleen niet hoe
Ik hoop alleen dat het effecten heeft
Op alles wat ik doe

post-uw-prullen-plan

Omdat ik het gevoel heb toch niet meer uit mijn woorden te geraken dezer dagen, presenteer ik u het 'publiceer eens uw concept-berichten'-plan.
De komende week zal u hier mijn niet-goed-genoegtekstjes van de voorbije twee jaar vinden... of toch een selectie ervan. Ik waarschuw u dus al, er is steeds wel een hoekje af, een lijntje onafgewerkt, een emotionele lading te veel. Maar op zijn minst hebben jullie wat leesmateriaal.

En als jullie mee willen doen met mij, zet u, wilt ge iets drinken?

Kinderschoenen

(20 aug 2008)

Gij zijt te dik
en ik te dun
perfect complementair
ik loop te traag
en gij te snel,
revolutionair

uw ogen bruin, de mijne blauw
ze passen bij elkaar
en ik zeg wel dat ik van je houw,
maar steeds is er die maar...

we doen het vaak,
te vaak misschien
vanachter in uw 'car',
tegen de muur, of in mijn bed
of om het even waar

Slechts één ding schat,
dat ik vertellen moet,
ook al maken we veel pret,
het stoort me echt verschrikkelijk,
die trouwring
en kinderschoenen naast je bed.


(het is wat, zo'n blog, ik ken jullie niet, noch jullie mij,
maar wat vind ik dit, op het eerste zicht uiterst onbenullig gedicht,
nogal extreem blootleggend...
het is kinderachtig, en waar.
En ik moet al tegen te veel opboksen...)

en ik kan niet anders dan...

Ik ben, godverdomme, zo verliefd op u
en ik zie u graag, verdomme, ik zie u graag.
en het was perfect en het doet me pijn
om nu meer dan 10.000 km weg van u te zijn

ik zie u graag. Te graag misschien.
Hoe moet het nu toch verder.