Het lijkt erop dat ik de langverwachte zielsrust gevonden heb. En nu ik de rust heb, opnieuw verlang naar het wilde. Naar sporen van passie, begeestering.
Naar de kolkende rivieren die me maanden, jaren terug leken te verzwelgen.
Een kalme horizon is wat rest; rustig kabbelende stroompjes.
...maar hou niet op, want men weet niet
wanneer de liefde het onderspit delft, noch waar de aarde weg wordt.
Men weet niet wat de boodschap inhoudt, wanneer niemand de sleutel ertoe heeft....
3 comments:
En hoe heb je die zielsrust eindelijk gevonden?
Ooit gelezen op een fles whisky, maar deze Schotse wijsheid is ook wel breder toepasbaar: "Time takes out the fire, but leaves in the warmth."
Zoals Peter zegt, denk ik. Ouder worden, enkele knopen doorhakken en daar dan trots op zijn. Beseffen dat het op en dag ooit wel eens gedaan moet zijn met denken aan misschiens.
Post a Comment