letter

Why should I make such an effort? Because I have a fear of being like her exactly. I have a feeling against complete chaos. I want to be able to live with her in utter madness, but I also want to be able to understand afterwards, to grasp what I've lived through.

You ask contradictory and impossible things. You want to know what dreams, what impulses, what desires she has. You’ll never know. Not from her.

Anaïs Nin - Henry and June


.

Het leren van mensen

Soms komen er mensen in uw leven, die ergens een onbekend holletje van je zijn opvullen waarvan je niet wist dat het er was, tot je hen tegenkwam en de holte zicht- en voelbaar werd. Die mensen verdwijnen weer, zeer vaak, veel te snel en afscheidloos. De laatste keer dat je ze zag zei je immers ‘tot gauw’. Met ondertoon. Belgiës wegen kronkelen immers tot in Europa, en het lot, ofwel facebook, zal er ooit wel nog eens voor zorgen dat niet zo onbekende onbekenden terug op je pad gesmeten worden. Incluis aangename ontmoetingen. Die tot gauws zijn nooit definitief, ze staan open voor een invulling waar de tijd geen vat op heeft. En de holtes in jezelf stromen over en staan weer droog, want het kennismaken-met en het onvervulde verlangen jezelf opnieuw uit te vinden doet je opveren en zoeken, tot je volkomen onwillekeurig plaats en invulling geeft aan dat wat er reeds was maar nog niet bestond. Jezelf uitvinden. Dus.

Anders wordt het wanneer de afstand tussen die mensen het toelaat om zonder schuldgevoel je ecologische voetafdruk te vergroten door over oceanen te vliegen. Die tot gauws zaaien twijfel, maar nog meer hoop en positieve verwachtingen in de toekomst. Het zijn de ontmoetingen met mensen, die je opnieuw een onontdekt plekje in jezelf doen kennen, dat door het gemis en het onmogelijke van een eventuele ontmoeting niet kan worden opgevuld. Dus je blijft wachten en verwachten, maar met een positieve instelling want het kan, ooit, en misschien, dat …

En dan beschouw je jezelf, zie je opgevulde en open holletjes, en voel je een energie waaruit je wil leren, jezelf wilt leren kennen. En ook al geloof ik niet dat jezelf ooit helemaal kent, maar uit het denken over ontdek je wie je (niet) bent. Jezelf vinden, dat doe je nooit. Je leert jezelf kennen, dankzij anderen.

Ik mis A. meer dan ooit.

sering

Het lijkt erop dat ik de langverwachte zielsrust gevonden heb. En nu ik de rust heb, opnieuw verlang naar het wilde. Naar sporen van passie, begeestering.
Naar de kolkende rivieren die me maanden, jaren terug leken te verzwelgen.
Een kalme horizon is wat rest; rustig kabbelende stroompjes.

...maar hou niet op, want men weet niet
wanneer de liefde het onderspit delft, noch waar de aarde weg wordt.
Men weet niet wat de boodschap inhoudt, wanneer niemand de sleutel ertoe heeft....

toen

Je zat naast me, keek me vanuit je prachtige haar aan en noemde me, nog eens, zoals je zo vaak in mijn oor gefluisterd hebt des nachts, zoals je zo vaak in je brieven schreef, zoals je je cd's aan me opdroeg, zoals het klonk in tijden die even lang vergeten en verloren gewaand werden.

Ik vond een stukje rust.

breekbaar

Voetje voor voetje en beetje voor beetje
gaat het vooruit.
Ook al knaagt de schrik wat,
ook al passeren duizenden knoop-in-de-maagscenario's de revue.

We zullen wel zien wat het geeft.

De grote oversteek

Ik sliep
En het was ochtend wanneer de trots weende
Zich van mij ontdeed.
Al kraaiend, en met gekwetste vleugels

(Het was toen dat de maden het meeste aten.)

en dan hoe?

Nieuwe kansen ja of nee, nee of misschien nieuwe uitdagingen, misschien of, misschien ook niet en, neen gevoel in strijd met ja, nee, nee, en..en..en.. en ja, misschien, help, waarom, zeker van en dan, hoe en kan dat en nee? Of ja?

Ik ga nog liever, uit miserie, mijn ruiten kuisen dan teveel na te denken.

maar, en dan, hoe, wanneer en denken kiezen zoeken weten willen, zoeken!! en (nog) niet vinden.

Viento

La maite was er. Tijd om even op adem te komen leek er niet meer te zijn, vooruit moest het gaan en zo het kon, nog liefst zo rap mogelijk. Onbehagen converteerde zich in plezier. Ik kreeg de tijd niet om erbij stil te staan maar besef nu dat het grootste cadeau dat ze achterliet, de mogelijkheid tot een nieuw begin is.

Daarnet reed ik voorbij de bruine kroeg waar ik vroeger zoveel wou komen, nog steeds kon dromen. Met zin een glas rode wijn en een beetje aandacht. Om als volleerde eenzaat te mijmeren om wat ooit kon zijn maar nooit was, waarna het waarom om meer rode wijn zal vragen en met de vraag naar het 'hoe' de kater komt.

Het is er nog niet maar het moet er komen. Een nieuw begin met nieuwe, frisse ideeën, nieuwe kleren en zo het kan ook andere mensen om me heen. Ik ben een zoeker, maar besef nooit dat ik kan vinden. Wie zei ook alweer dat we door andere mensen onszelf leren kennen?

Maar de input stagneert, se queda como siempre. Stagneer ook ik, dan?

Y la Hanna, ik heb geen nood meer aan haar, maar het doet me geen verdriet. Het verbaast me hoogstens dat ik geen verdriet voel om alles wat was maar niet meer is.

En twee vliegen fladderen om me heen, ze plakken, als belichaming van al het goede in mij dat zich op een vervelende manier uit. Stop met smssen die mijn dag verpesten.

Hoe begin je in 's hemelsnaam te zoeken naar dat nieuwe, hoe begin je te leven als de blauwdruk onwijzigbaar lijkt. Hoe zoek je nieuwe wegmarkeringen als je al eeuwen op hetzelfde pad loopt?

En steeds maar woorden.
Het blijven steeds maar woorden.
Ik wil hier uit.


Weg

het ministerie van werkgelegenheid

Bete werkgevers ten lande,

Heeft u er ooit al eens aan gedacht, wat dat is om te wachten op een beloofd verlossend telefoontje dat uiteindelijk een volle week op zich laat wachten? Heeft u er al eens bij stilgestaan dat met iedere dag die wegtikt je stukjes en brokjes vertrouwen en geloof in jezelf verliest? Weet u hoe dat voelt, ‘goed’ bevonden te worden, maar precies ‘nooit goed genoeg’? Of hoe het voelt, om op drie uur tijd drie verschillende afwijzingen te horen? Weet u hoe ik u minacht, met al die artificiële testen die een psychologisch profiel van me moeten maken? Beseft u dat ik geen boodschap heb aan een opsomming van mijn positieve punten als u mij toch niet wil aannemen? Weet u bovendien wel dat u onder de noemer ‘discriminatie’ ook ‘een jongen verkiezen boven een meisje’ moet plaatsen? Heeft u er bovendien al eens aan gedacht, dat wij graag argumenten horen wanneer we een ‘neen’ te horen krijgen? Weet u hoe het voelt om te horen dat jullie zich niet tegenover mij moeten verantwoorden als ik meer uitleg vraag?
Weet u hoe ik me voelde daarnet, toen mijn jarenoude droom door een inhoudloos en onorigineel excuus in duizenden brokjes uiteen spatte?

Wel, niet goed, meneren en mevrouwen, dat voelt helemaal niet goed.

In de kiem gesmoord

Omdat het denken aan een acute terughoudendheid creëert, heb ik het enige tijd geleden reeds opgegeven. Maar wanneer de frisse lentestralen ook in mij nieuw leven doen ontwaken en het zaaigoed hierbinnen begint te ontkiemen, dan doodt datzelfde denken aan als een vorstnacht in de vroege lente net al wat bloeien wilt nog voor het levensvatbaar was.

Maar het verlangen blijft…

Verlangen naar destructief liefhebben.

gezinscohesie

Een oorverdovende knal en absolute stilte.

Het kindeken uit het keramieken beeldhouwwerk van moeder met kind in duizenden stukjes geëxplodeerd. Alleen moeder zat nog rechtop en strekte haar armen uit naar een gebroken kind op haar schoot.

Alle symboliek van een huwelijk in een gebroken huwelijksgeschenk.

Moeder stond vertwijfeld naar de grond te staren.

Mémoires du temps perdu

Herinner je.

Je weet het eigenlijk wel. Misschien hoorde het zo niet te zijn. Je wist het zelf zeker.
Of misschien hoorde het juist wel zo.

Misschien kon je het ook anders. Had je het geweten, maar...

Maar als je lang uitslaapt, laat gaat slapen, wat teveel dit en wat te weinig dat, een teveel aan koffie binnenkapt en deuren zomaar opendoet en je op andermans bed neerzijgt, je beseft dat het ook zo goed is, zeer goed zelfs. Dat de tijd alleen meedogenloos tikt, terwijl je drinkt, praat, eet, liefhebt, slaapt.

Maar er volgden nog dagen met wat meer zon, wat meer zin, wat meer wensen, wat meer vragen. Dat besef, dat je beseft als je hebt gehad, niet beseft wanneer je hebt.

Maar herinner je de stappen op de trap. Je legt een muziekje op. Herinner je de keuken, de poster, de kat en je kop.

Herinner je.
Je ziet een lelijke mevrouw en je zegt het aan je mama.

vogels

de maanden van spelen zonder brood. Wanneer verandering op komst is.

Is het niet mooi, ons gebrek aan controle?


(luister naar Sophia - Birds)

Zoete rivier

Oneindig lange vlakke wateren strekten zich voor mij uit, plooiden hun horizonten rond mijn lijf en zeurden dat het hier was en ook steeds hier zou zijn, dat waar ik steeds van droomde, dat wat ik steeds wou. Dat het hier was dat ik zijn moest, moest leven en laten leven.

Een krachtige greep was het, de zoetheid ervan beroerde mijn zinnen: een leven daar, en een leven hier, een leven met, een leven zonder – hoe zou dat zijn? Hoe gelukkig zouden we zijn?

We stonden samen in verwondering. Keken uit, waren bang. Hoopten de luttele seconden te beleven met een intensiteit en warmte die we voorheen nooit hadden gekend. Hoopten.

En wat nu, waar gaat het nu heen?

Een richting in, dat wat ik nooit wou. Steeds weer wordt het verzet gestaakt.

En ik kijk uit naar een nieuwe skyline. Die is nog ver af. Zo een van wolkenkrabbers en boerderijen.

Shahada

Zo, met een aperitiefhapje te veel in de buik en een bubbel te veel in het hoofd heb ik het jaar uitgewuifd. Het had ook wat, een knisperend houtblok, een herdershond ervoor. En een tochthond voor de deur, om de venijnige prikken van de kou te versmoren in kort fluweel met twee oren. En dan het eten zelf, zes spiezen biefstuk en zes flessen rode wijn, op temperatuur en met perfecte afdronk. Erna, blij met het bolletjeskleedje dat de buik na het eten wat ontzag.

Twintig na twaalf, te laat gelukkig Nieuwjaar. Het aftellen en het vuurwerk daar op de boerenbuiten mislopen, en Clouseau ostentatief geweigerd de ruimte te vullen. Pictionary en haha-wat-hebben-we-gelachen samen. Om daarna met een uitdovende gloed van het haardvuur op het gezicht weg te zakken in een zetel. Dommel in.

Een frisse wind buiten, vandaag de schaatsen voor het eerst sinds lang omgebonden en het risico door het ijs te zakken getrotseerd. Blozende kaken en een uitgewaaid hoofd. Een gescheurde broek en een glimp van een bil. Vanaf nu wordt het anders.

2009 wordt mijn jaar met point finals, weinig komma’s, geen beletseltekens en veel uitroeptekens. Met deze keer hopelijk een deftig, onproblematisch liggend streepke naast mij. Dat het voor u ook zo moge zijn.