Thursday, November 13, 2008

Pure zelfbescherming

Het doet zo'n zeer om mezelf er voortdurend van te overtuigen dat het de juiste keuze was, maar toch steeds te twijfelen aan de juistheid ervan.
Het doet pijn om hem de laatste kansen niet te gunnen.
Het doet me pijn hele dagen op hem te wachten en dan toch niet op te nemen of zijn mail niet te beantwoorden, terwijl ik er naar smacht zijn stem te horen.
Het doet pijn om mezelf steeds te moeten overtuigen om toch maar niet zijn nummer te draaien.
Het doet zo'n zeer zijn verzoek om mij nog een laatste keer te zien te weigeren, terwijl ik hem nog een keer zou willen aanraken, als afscheid.
Het doet zo'n zeer hem alleen te zien.
Het doet me pijn dat ik zijn kwaadheid zo goed begrijp.
Het doet zeer om hem duizend maal te moeten overtuigen van mijn zekerheid, en nog meer pijn dat hij beseft dat ik onzeker ben wanneer ik dat zeg.
Het doet me pijn dat hij mij nog steeds graag ziet, en dat hij zegt dat hij, ondanks alles, altijd op mij blijft wachten.
Het doet pijn dat hij nog steeds zo'n lieve dingen zegt, ondanks dat ik zo gemeen tegen hem was.
Het doet pijn te weten dat ik zijn reddingsvestje was, en hij nu aan het verdrinken is.
Het doet me pijn te zeggen dat ik nooit meer bij hem zal zijn en hem nooit meer zal, kan en wil zien, terwijl hij zegt dat wij door onvoorspelbare kronkels van de toekomst elkaar wel weer zullen tegengekomen.
Het doet zo'n zeer dat hij wéét dat ik hem nog wil tegenkomen, ooit, ergens, ook al beweer ik van niet en hoop ik van wel.
Het doet me pijn dat ik moet liegen tegen hem en hem zeggen dat ik hem niet graag meer zie.
Het doet zeer zijn liedjes te beluisteren, de gedichten die hij schreef voor me te lezen.
Het doet zeer om één foto te zien waarop we samen staan.
Het doet zeer om één mail te krijgen uit het land waar onze ton gelukkige momenten goudkleurig staat te blinken.
Het doet pijn dat ik daar niet terug heen kan, voorlopig niet, toch.
Het doet pijn zijn mails één voor één te wissen, uit pure zelfbescherming.
Het doet pijn dat hij een tegengif vraagt en ik zijn vraag zo goed begrijp maar er toch maar niet op inga. Uit puur egoïsme.
Het doet pijn dat ik de waarheid van vrienden voor mijn waarheid moet nemen, omdat ik zo twijfel, omdat ik het bos door de bomen niet zie.
Het doet pijn afhankelijk te zijn van anderen voor beslissingen te nemen.
Het doet pijn dat ik besef dat het zo toch niet verderkan.
Het doet pijn zijn naam te lezen, zijn beeld te wissen, zijn geur de vuilbak in te kieperen.

Het doet zo'n zeer hem nog steeds zo graag te zien.

4 comments:

Yptucide said...

Verscheurend, verschroeiend zelfs om te lezen.

Dan toch maar dit antwoorden misschien?

Anonymous said...

ja, wat een wijsneus was ik toen. Maar ik weet wel beter.
Ook dat je moet durven verdwalen voor nieuwe wegen te vinden enzo. Maar de onzekerheid die met dat verdwalen gepaard gaat kills me; aah!
Het is bijzonder raar, je staat op en denkt: okee, hier gaan we dan, vol goede moed. En dan hoor je een triest liedje, strijk je een lucifer aan die je doet denken-aan... en je bent weer vertrokken voor de rest van de dag.

Vooral dat "wat doet hij nu?" is de duivel.

Yptucide said...

Dat de tijd alle wonden heelt, zal je waarschijnlijk wel niet willen horen.
Rum on the rocks wordt na verloop van tijd ook maar ijswater met een reukje aan. Maar dat wil je waarschijnlijk nog minder horen.

Over het waarom, wie en in jouw geval blijkbaar het al even (of te?) belangrijke waar, heb ik het raden naar. Je blog is immers een ketting van in mooie worden gedrenkte momenten, geen logische opsomming uit een of andere beleidsverklaring. Oorzaak en gevolg zijn verholen in een woordje hier en daar.
Wij kijken dan ook enkel door het raam wanneer je de gordijnen open hebt.

Maar zelfs dan was duidelijk te zien dat iets veranderen moest. Dat wist je zelf, niet?

En daarom heb je een knoop doorgehakt. Niet je vrienden of je lezers, maar jijzelf alleen kan uitmaken of het de juiste was. Zoveel is zeker. Maar dat het pijn doet wil niet zeggen dat het niet de juiste was.

Huil eerst, en huur dan misschien een dwaze film? Of misschien nog beter: schrijf het van je af.

Maxie said...

ik hiermee totaal geen ervaring, ik heb nog nooit verdriet van dit soort gekend, maar dat zal er onvermijdelijk wel eens komen ooit in mijn leven. Ik kan je daarom ook geen raad geven, tja, wie kan je hierbij raad geven. Het is iets waar je zelf doormoet. Het zal misschien nooit slijten en de liefde zal er mss eeuwig blijven maar met de tijd zal het wellicht naar het achterste kamertje van je hart verdrongen worden. En de voorste kamers stop je vol met iets nieuw. Want jij hebt je beslissing genomen.

Groetjes
La fille