fugaz

Nee nee, ik ben het kwijt,
de warmte in mijn botten,
mijn schildpadschild
mijn pantser
mijn kleurige armzwaai
mijn onderstebovenhangende kop
mijn rare hemden
die ene lok

de hitte op mijn schouders
de koelte van beton
de zet onder mijn kont
de vleugels die mij het licht brachten
de groene ogen die omhoog keken
je leidende arm onder mijn oksel
me tonend hoe ik manzanas moest plukken

schuw, vlug, vluchtig, vergankelijk

de wolken rond mijn enkels
de schilderingen op je muur

schuifelen richting levens die je je nooit gewenst had...
een schip in het zand
als een vliegende schildpad die neerstort
op canvas

en alles is beter dan dit, en alles is beter dan dit.

We zullen zien (iets eenvoudig)

Omdat wat op zich laat wachten hetgene is dat zal komen, omdat wat blijft er altijd zal zijn, omdat we niet stoppen zullen, omdat we onze paden zullen schilderen en niet zullen wanhopen, omdat we zullen verrassen, omdat deze strijd juist begonnen is, omdat de motieven die ons drijven groter zijn dan te zwijgen, omdat we houden van spelen, volgen, versnellen maar bovenal omdat we koffers vol ideeën hebben en de wereld daarmee willen vullen. Wie weet wat ons nog te wachten staat? Wie weet alles wat reeds is?

ik heb rode lippen maar voor u zijn ze niet rood genoeg.
Ik heb blauwe ogen maar voor u zit er teveel grijs in.
Ik heb liefde te over maar gij wilt het niet zien.

Kruip in uw bed.

Ik ga tiendagenslapen
en vergeten
en high zijn van melancholie
en verdrinken
en te veel eten
en chocola
chocola la la la
met een nieuwe wonderbra

met waarheid, zonder durven en doen
zorg- en radeloos wachten
op wat we deden, toen

Gij zijt alles, ik zie u graag.

(zegt zij na te veel rode wijn, gezeten in slobber t-shirt en nylonkousen, met teveel op maar veel bijgeleerd. Met aaikes voor de wereld).

en een arm

ik zou nog wel eens naast u willen liggen. gewoon naast u. ik op mijn buik en gij op uw rug.

imperialisme

Lees een zin, doorstreep het weer. Denk over wat ik nou weer wil zeggen. Weet het weer. Schrijf het op. Doorstreep.

Asustar

Daarnet kwam zus thuis van het werk, wijl ik achter de muur stond te stretchen en ik dacht, haha, en, ja doe ik. Juist toen ze het hoekje wou omslaan sprong ik als een kat tevoorschijn en riep spookwaardig ‘boeeeeee-oeeee’. In een reflex stak zus haar sleutel in mijn hand. Resultaat: één gebroken nagel en een diepe, bloedende snee, en nog eens een mep van jawelste erbovenop.

Ik huilde een beetje onder de douche. Van het schrikken. Doet nooit bij een ander wat ge zelf niet zou willen, daar komen brokken van.

Zes uur dertig, en al in pyama.

Mandarache

We zijn nooit oneindig ver weg van degenen die we haten. Voor dezelfde reden kunnen we geloven dat we nooit absoluut dicht zullen zijn bij degenen waar we van houden.

(Ik las haar kaartje nog eens. Ze heeft gelijk.)

kauwgom

Ooit las ik dat sjieken tijdens het leren de hersenen stimuleert. Dat in het achterhoofd delegeerde ik ma om achter een heel zakje Lidl-sjieken te gaan, want ik had vandaag heel wat hersenstimulatie nodig. At 8 this morning begon ik er aan. Wanneer de smaak eruit was spoog ik hem in een boogje in de richting van de vuilbak en stak een nieuwe in mijn mond. Nu zijn we 12 uren (waaronder 9 blokuren) later en is het zakje leeg. En mijn buik broebelt. En dat hóór je ook.

Bovendien gaat er niets zo slecht samen als versgeperst fruitsap met kauwgomsmaak.
Bovendien heeft N. een barbieroze wc-dekselmatje hangen, waardoor het onding niet blijft open staan.

Maar gisteren at ik zure hosties. Wel zestig, toonde de verpakking mij, en dat in tien minuten tijd. (Bij het tandenpoetsen bloedde mijn tong.)

Pc-therapie

Spijtig dat ik er vier en een half jaar over gedaan heb om in te zien dat universiteit je vraagtekens doet plaatsen bij alles en nog wat, zodat je lekker intellectueel bovenop uw theorietjeswolk vertoeft maar daardoor niet meer met eigen voeten in de aarde staat. mmmm, alles lekker abstract. Het draait helemaal niet om theorieën en hypothesen in het leven, toch? Het gaat om hoe je met het dagelijkse om kan gaan. En hoe je jezelf in confrontatie met die praktische wereld om je heen opbouwt. En openstelt. Dat hebben ze nog niet ontdekt.
Je creativiteit spoelt er enkel weg. Je woorden moeten tien keren gewikt en gewogen worden voor je iets zegt. Je spontaniteit vergrijst. Je wordt verondersteld Grote en Belangrijke Meningen over Wereldgerelateerde Zaken te kunnen formuleren. Je leert veel, maar dan vooral helemaal niet hoe het er nu ècht aan toegaat. En dat, wanneer je foert zegt tegen theorie, je je street credibility, inter alia, van de ene dag op de andere verliest. En je dat nog zwaar aantrekt ook. Dat ik maar één ding echt weet: dat ik niets weet. Dag Socrates. Zet u.

Zo was het

Het deed haar niets. Zo zei ze het altijd. Zo had ze het hem ook altijd gezegd, dacht ze. Het was ook nooit haar bedoeling geweest. Ze had hem graag, maar zag hem niet graag. Daar hield het op.

Zo had hij hun toekomst niet gezien. Geloofde haar woorden stiekem niet, keek liever naar haar daden. Ook al schreeuwde zijn hart de juiste woorden naar zijn hoofd. Geloofde liever in het moment. Meende haar gevoelens te voelen. Hij rook nog eens aan haar haren terwijl hij ze streelde in haar slaap.

Hij is een beetje gek, zei ze. Gekke S. Denkt steeds dat er meer is terwijl ze hem gewoon graag rond haar had. En ja, dat ze hem nodig had. En ja, dat ze hem belde wanneer ze alleen was. Maar ze mocht toch denken aan zichzelf. In alle situaties mag je egoïstisch zijn, wou ze mij leren. Als je er zelf maar gelukkig van wordt.

Dat hij meer verwacht. Dat dat toch raar is?

Ze beloofde hem dat ze terug zou komen. Gauw. Ooit. Het zou niet lang duren, alleszins! En hij kon haar bellen.

Hij belde. Gekke S, zei ze. En ze drukte op de C-toets van haar gsm, zodra zijn nummer verscheen.

Hij mailde, werd ongedurig, miste haar zo. Zij was zijn muze, de zon in zijn winter. Hij kocht handschoenen om haar te bezoeken. Om sneeuwballen op haar blozende kaken te gooien. Om de knopen uit haar haar te halen en zachtjes zijn gedachten voor haar te lezen. Zo hadden ze het toch vaak gezegd, toen zij tussen de klavers van zijn geluk lag?

Maanden verstreken. Vanuit het appelsienenland kwamen berichten over huurcontracten en achtergelaten spullen. Zij belde hem. Ze moest wel. Hallo. Hij moest waarschijnlijk een verkeerd telefoonnummer gehad hebben. En die mails, die bekeek ze nooit. Of hij haar dan zo hard miste?

Hij had gewoon de chocolade verkeerd begrepen, zei ze. De cadeautjes en kussen als de hemel beschouwd.

Ze vroeg hem of hij boos was, of hij wel boos moet zijn. Dat dat verkeerd is, dat ze hem gauw weer ziet. Vraagt of hij haar spullen in zijn kasten wilt stapelen. Ze wilt ze niet kwijt.

Zijn weerspannigheid breekt. Zijn donkere wolken laten alweer zachte zonnestraaltjes door. Zou het...?

Hij ging haar spullen halen. Trotseerde het hoongelach van haar vriendinnen. Snoof haar geur. Sliep met haar zomers kleedje in zijn hand. Negeerde het gelach van zijn vrienden.

Zij gaat vrijuit, voor altijd. Maar laat harten verweesd achter. 2500 km verder kijkt hij moedeloos naar de bank waarop ze samen thee dronken. Schikt haar spullen op zijn bed.

En zinkt.