Het lijkt erop dat ik de langverwachte zielsrust gevonden heb. En nu ik de rust heb, opnieuw verlang naar het wilde. Naar sporen van passie, begeestering.
Naar de kolkende rivieren die me maanden, jaren terug leken te verzwelgen.
Een kalme horizon is wat rest; rustig kabbelende stroompjes.
...maar hou niet op, want men weet niet
wanneer de liefde het onderspit delft, noch waar de aarde weg wordt.
Men weet niet wat de boodschap inhoudt, wanneer niemand de sleutel ertoe heeft....
Monday, June 22, 2009
toen
Je zat naast me, keek me vanuit je prachtige haar aan en noemde me, nog eens, zoals je zo vaak in mijn oor gefluisterd hebt des nachts, zoals je zo vaak in je brieven schreef, zoals je je cd's aan me opdroeg, zoals het klonk in tijden die even lang vergeten en verloren gewaand werden.
Ik vond een stukje rust.
Ik vond een stukje rust.
Subscribe to:
Posts (Atom)