en dan hoe?

Nieuwe kansen ja of nee, nee of misschien nieuwe uitdagingen, misschien of, misschien ook niet en, neen gevoel in strijd met ja, nee, nee, en..en..en.. en ja, misschien, help, waarom, zeker van en dan, hoe en kan dat en nee? Of ja?

Ik ga nog liever, uit miserie, mijn ruiten kuisen dan teveel na te denken.

maar, en dan, hoe, wanneer en denken kiezen zoeken weten willen, zoeken!! en (nog) niet vinden.

Viento

La maite was er. Tijd om even op adem te komen leek er niet meer te zijn, vooruit moest het gaan en zo het kon, nog liefst zo rap mogelijk. Onbehagen converteerde zich in plezier. Ik kreeg de tijd niet om erbij stil te staan maar besef nu dat het grootste cadeau dat ze achterliet, de mogelijkheid tot een nieuw begin is.

Daarnet reed ik voorbij de bruine kroeg waar ik vroeger zoveel wou komen, nog steeds kon dromen. Met zin een glas rode wijn en een beetje aandacht. Om als volleerde eenzaat te mijmeren om wat ooit kon zijn maar nooit was, waarna het waarom om meer rode wijn zal vragen en met de vraag naar het 'hoe' de kater komt.

Het is er nog niet maar het moet er komen. Een nieuw begin met nieuwe, frisse ideeën, nieuwe kleren en zo het kan ook andere mensen om me heen. Ik ben een zoeker, maar besef nooit dat ik kan vinden. Wie zei ook alweer dat we door andere mensen onszelf leren kennen?

Maar de input stagneert, se queda como siempre. Stagneer ook ik, dan?

Y la Hanna, ik heb geen nood meer aan haar, maar het doet me geen verdriet. Het verbaast me hoogstens dat ik geen verdriet voel om alles wat was maar niet meer is.

En twee vliegen fladderen om me heen, ze plakken, als belichaming van al het goede in mij dat zich op een vervelende manier uit. Stop met smssen die mijn dag verpesten.

Hoe begin je in 's hemelsnaam te zoeken naar dat nieuwe, hoe begin je te leven als de blauwdruk onwijzigbaar lijkt. Hoe zoek je nieuwe wegmarkeringen als je al eeuwen op hetzelfde pad loopt?

En steeds maar woorden.
Het blijven steeds maar woorden.
Ik wil hier uit.


Weg

het ministerie van werkgelegenheid

Bete werkgevers ten lande,

Heeft u er ooit al eens aan gedacht, wat dat is om te wachten op een beloofd verlossend telefoontje dat uiteindelijk een volle week op zich laat wachten? Heeft u er al eens bij stilgestaan dat met iedere dag die wegtikt je stukjes en brokjes vertrouwen en geloof in jezelf verliest? Weet u hoe dat voelt, ‘goed’ bevonden te worden, maar precies ‘nooit goed genoeg’? Of hoe het voelt, om op drie uur tijd drie verschillende afwijzingen te horen? Weet u hoe ik u minacht, met al die artificiële testen die een psychologisch profiel van me moeten maken? Beseft u dat ik geen boodschap heb aan een opsomming van mijn positieve punten als u mij toch niet wil aannemen? Weet u bovendien wel dat u onder de noemer ‘discriminatie’ ook ‘een jongen verkiezen boven een meisje’ moet plaatsen? Heeft u er bovendien al eens aan gedacht, dat wij graag argumenten horen wanneer we een ‘neen’ te horen krijgen? Weet u hoe het voelt om te horen dat jullie zich niet tegenover mij moeten verantwoorden als ik meer uitleg vraag?
Weet u hoe ik me voelde daarnet, toen mijn jarenoude droom door een inhoudloos en onorigineel excuus in duizenden brokjes uiteen spatte?

Wel, niet goed, meneren en mevrouwen, dat voelt helemaal niet goed.