(...)

Ik heb in mijn leven al heel wat treinen gemist. Omdat ik er niet op stond te wachten. Omdat ik de meest verkeerde informatie kreeg. Omdat ik net te laat kwam. Of juist gigantisch veel te vroeg (en het wachten beu werd).

Ik heb ook al heel wat zinnen geschreven in mijn leven. Al veel haakjes geopend. Punten gezet. Beletseltekens geplaatst. Komma's gehangen. Uitgeroepen.

Het laatste puntje dat echter bij het paaltje kwam (ja dat paaltje dat er stond toen ik de trein eens niet gemist had) is nu in een vraagteken veranderd. En gans mijn opstel is mislukt.

En nu lijken mijn zinnen een hoogst verwarrend conglomeraat van opengezette haakjes (en ik weet helemaal niet meer waar ik ze nog kan sluiten). En de drie-puntjes blijven er maar staan.

Enfin, dit maar om te zeggen
dat ik even helemaal niet weet
waar
wat
hoe
waarom
en waar het allemaal toe doet.


(Wat is dat trouwens met treinen en erop springen? Iedereen doet er aan mee. Zo vroeg? Dan zijt ge tegen uw vijftigste al in het eindstation... *sluit haakje*)

Solo

Op de fiets naar huis vandaag hebben wel drie vliegjes de dood in mijn rechteroog gevonden. Gevolg: een oog zo lek als die van Willy Sommers.
De tuin begint stilaan te geuren naar meiklokjes en de zonnebloemen zijn gezaaid. Ik heb een uur gegrasmaaid en beslist: later wil ik een hof met appelbomen, een verborgen terras, en lampionnen in de bomen.
Aah, lente!